“Πάμε στο Monk’s beard, το νέο εστιατόριο του Σεφ Αλέξανδρου Καρακατσάνη με comfort fine κουζίνα, θα έρθεις;” Αυτό που λες, ούτε δυο ώρες από τη στιγμή που είχα κουβαλήσει άρον-άρον φίλο μου στο σπίτι για να μου κολλήσει ένα έμπλαστρο επειδή είχα διπλωθεί στα δύο από τον πόνο στην πλάτη. Αλλά ακόμα δεν έχει έρθει η μέρα που θα πω όχι σε φαγητό. Κούμπωσα λοιπόν άλλο ένα νορτζέσικ και τσούλησα προς Νέο Κόσμο.
Monk’s beard λοιπόν, είναι η αλμύρα, αυτό το τραγανό χόρτο που φυτρώνει το καλοκαίρι κυρίως στις Κυκλάδες. Λογικότατο όνομα αν σκεφτείς ότι ο Αλέξανδρος είναι από την Σύρο, όπου μέχρι πρόσφατα είχε εκεί το San Michali, που εγώ μπορεί να μην έχω πάει, άλλα έχω ακούσει τα καλύτερα από φίλ@ς μου, που πέρα από το να κολλάνε έμπλαστρα, ξέρουν και από καλό φαγητό. Αλλά αυτό που με σήκωσε περισσότερο από τον καναπέ του πόνου ήταν αυτό το “comfort fine food”. Μια φράση που αγάπησα από την πρώτη στιγμή, γιατί έρχεται να γκρεμίσει τις γραμμές ανάμεσα στο comfort food και στο fine dinning. Και διαχωριστικές γραμμές στο φαγητό (και στη ζωή μας γενικότερα) δε χρειαζόμαστε.
Πολυτέλεια πλέον δεν είναι τα κυριλέ εστιατόρια με τα λευκά καλοσιδερωμένα τραπεζομάντιλα, που έχεις 3 άτομα σέρβις πάνω από το κεφάλι σου να προσμένουν την κάθε σου κίνηση, και που αναρωτιέσαι με πιο από όλα τα μαχαιροπίρουνα να φας ένα πιάτο που στήθηκε με τσιμπίδια μέσα σε μια hell’s kitchen, από ανθρώπους που έρχονται στα όριά τους για να πιάσουν το άπιαστο. Η πολυτέλεια της δικής μας γενιάς, ειδικά για εμάς που ζούμε σε μεγαλουπόλεις, είναι τελείως διαφορετική. Είναι τα αβγά που θα σου φέρει η γειτόνισσα από τις κότες της, και που θα τα φας με τα άγρια σπαράγγια που σου μάζεψε ο φίλος σου το χωριό του, μαζί με χειροποίητο προζυμένιο ψωμί που ζυμώθηκε και ψήθηκε παραδοσιακά, όπως το έκανε η γιαγιά. Η νέα πολυτέλεια δεν είναι άβολη. Είναι comfort. Και όσο και αν λατρεύω το fine dinning, τίποτα δεν λατρεύω όσο το φαγητά που είναι φτιαγμένο από ανθρώπους που απολαμβάνουν να το μαγειρεύουν, για να το απολαύσεις κι εσύ με τη σειρά σου, όπως ακριβώς το νιώθεις.
Αυτό λοιπόν είναι και το Monk’s beard. Ένα εστιατόριο που θα μπορούσε να είναι fine dinning, αλλά δεν θέλει να είναι. Ένα εστιατόριο μόνο με ξυλόφουρνο και κάρβουνα, με γάστρες και τσουκάλια, με μια ανοιχτή κουζίνα που δουλεύει ήρεμα και χαμογελαστά, για να βγάλει πιάτα υψηλών τεχνικών που θα σε ξαφνιάσουν γιατί ενώ είναι φινετσάτα, σου θυμίζουν τις γεύσεις της γιαγιάς. Πιάτα στα οποία επιβάλλεται να κάνεις παπάρα με το χειροποίητο ψωμί με προζύμι 60 ετών, το οποίο ετοιμάζεται από την ομάδα του Monk’s beard. Όπως άλλωστε και τα τυριά, και το βερμούτ και το τζιν, και τα περισσότερα που προσφέρει το μαγαζί, μέχρι και τα κεραμικά πιάτα είναι χειροποίητα και τα έχει φτιάξει το άλλο μισό του μαγαζιού και γυναίκα του Αλέξανδρου, Φανή Παναγοπούλου. Όλα αυτά, θα στα σερβίρει η ομάδα φορώντας ντιζαινάτα t-shirt με σχέδια κάρβουνου (που σοβαρά Monk’s beard, θα πρέπει να αρχίσετε να τα πουλάτε), σε μια χαλαρή ατμόσφαιρα με μουσικές από τζαζ μέχρι indie και alternative. Και αυτό που με μάγεψε είναι ότι όλο αυτό δεν είναι απλά ένα trendy concept, αλλά κάτι που οι ίδιοι οι άνθρωποι πίσω από το Monk’s beard το πιστεύουν, το νιώθουν και το πρεσβεύουν αληθινά. Και αυτό βγαίνει προς τα έξω.
Τι δοκίμασα: Όταν έφτασα, βρήκα το τραπέζι γεμάτο με ένα σκασμό πιατάκια και μπολάκια με τυριά και αλοιφές, ανάμεσά τους ένα καρίκι που ωριμάζει σε νεροκολοκύθες, μια παλαιωμένη κοπανιστή, μια κυδωνόπαστα, και μια αλμυρή καραμέλα, μαζί με ένα φανταστικό προζυμένιο ψωμί, στα οποία είχαν ήδη ορμήσει οι συνδαιτυμόνες μου παίζοντας mix and match.
Και μετά περάσαμε στο κυρίως μενού, το οποίο βασίζεται στο κρέας και τα λαχανικά, οπότε τσάκισα όλα τα πιάτα με λαχανικά που υπήρχαν. Που είναι και αρκετά. Λοιπόν. Ψητά καρότα στα κάρβουνα μέσα σε μια κρεμώδη σάλτσα από αμύγδαλο και φρούτα, αγκινάρες Ιερουσαλήμ με μια λεμονάτη σάλτσα που θυμίζει αγκινάρες αλά πολίτα, λαχανοντολμάδες με πολύχρωμα κουνουπίδια και ξηρούς καρπούς μέσα σε μια επίσης λεμονάτη σάλτσα, πικάντικη ρεβιθάδα με χαρίσα, και μια ανοιχτή πίτα, τύπου πίτσα, με χειροποίητη μοτσαρέλα.
Όλα αυτά παρέα με κρασί από την τεράστια προσεγμένη λίστα με 90 ετικέτες, που έχει επιμελιθεί ο Άρης Σκλαβενίτης (του Oinoscent).
Και για κλείσιμο, κολασμένα γλυκά από τον pastry chef Mανώλη Στήθο που έρχονται σετάκι με παγωτά του Django Gelato. Φάγαμε την αμυγδαλόπιτα, το halawet et jiben που είναι και το signature λιβανέζικο γλυκό του Αλέξανδρου, και το γάλα στην 4η με διαφορετικές γαλακτερές υφές.
Τι ξεχώρισα: Την ρεβιθάδα την τέλεια μελωμένη, με τα ανατολίτικα αρώματα και την πικάντική τσαχπινιά από την χαρίσα, και τα ψητά καρότα, τέλεια καραμελωμένα, μέσα σε αυτή την κολασμένη κρεμώδη και ξηροκαρπένια σάλτσα, που προσφέρονται και τα δύο για ατέλειωτες παπάρες με το ποζυμένιο ψωμί. Και σε γλυκά, το halawet et jiben, με την μοτσαρέλα, το ροδόνερο, τα φιστίκια αιγίνης και το παγωτό, που αν τρελαίνεσαι για ανατολίτικα γλυκά όσο εγώ, ε είναι must.
Θα ξαναπάω: Γιατί υπάρχει ένα γλυκό στο μενού που μας γλίτωσε, η καπνιστή σοκολάτα, και δεν ξέρω ακόμα γιατί. Και γιατί αυτή η ανήσυχη κουζίνα κάνει συνέχεια πειράματα από τα οποία προκύπτουν νέα πραγματάκια που πεθαίνω να δοκιμάσω.
Info: Δίπλα 2, Νέος Κόσμος (πάρκο Αγίου Σώστη), 210 9588266, Ιnstagram
Τα μέρη που μπαίνουν στα σούρτα φέρτα του surtuko.gr είναι αυτά που μου κίνησαν το ενδιαφέρον, που απόλαυσα πραγματικά, και που θα επισκεφτώ ξανά και ξανά. Πάντα δοκιμάζω όλα τα πιάτα που αναφέρω, εκτός κι αν λέω το αντίθετο. Ό,τι γράφεται εδώ είναι πάντα η υποκειμενική μου γνώμη και τίποτα άλλο.
Σε φιλώ,
Σουρτούκω