Η “ονομασία κατά παράδοση” ρετσίνα είναι το ποτό που σημάδεψε τα φοιτητικά μου χρόνια, στα μεζεδοπωλεία της Θεσσαλονίκης, πάντα μαζί με cola για να καλύψει αυτή την πίκρα και την αγριάδα, το λεγόμενο “Τούμπα Λίμπρε”. Μετά σιγά-σιγά εξελίχτηκαν οι γεύσεις μου, και κάπου εκεί οι δρόμοι μας χώρισαν. Μέχρι μία 25η Μαρτίου μέσα στην καραντίνα, που πήγα να πάρω κρασί για να συνοδέψω τον μπακαλιάρο. Και μου πρότειναν ρετσίνα. Ίσως να φταίει που μέσα στην καραντίνα μας είχε πιάσει αυτή η νοσταλγία της παλιάς εποχής, που η ζωή ήταν απλή, εύκολη, και δε σου ζητούσε sms για να βγεις από το σπίτι, αλλά πάντως την πήρα. Και εκεί που περίμενα τη γνωστή βαρβατίλα, βρέθηκα με ένα κρασί φινετσάτο και γαργαλιστικό, με ένα υπέροχο ελαφρά πικρό άρωμα πεύκου και μπαχαρικών, που συνυπήρχαν με όλα τα άλλα φρουτένια και δροσερά αρώματα του κρασιού. Και εκεί ξαναγεννήθηκες ένας έρωτας.
Αν λοιπόν ως ρετσίνα θυμάσαι από το κακό κρασί, που ήταν πνιγμένο στο ρετσίνι για να καλυφθούν όλα τα ελαττώματα του, είμαι εδώ για να σου αλλάξω γνώμη. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν ρετσίνες νέας γενιάς, πολύ ποιοτικές και ψαγμένες, που σπάνε τις προκαταλήψεις και πάνε να ξανακάνουν την ρετσίνα τη σταρούμπα που της αξίζει να είναι. Από τις ΠΓΕ της Αττικής, της Βοιωτίας και της Εύβοιας, αλλά και από την υπόλοιπη Ελλάδα, λευκές, ροζέ και πορτοκαλί, αφρώδεις, αφιλτράριστες και μη, από τις πιο κλασικές “ρετσινικές” ποικιλίες Σαββατιανό και Ροδίτη, μέχρι Ξινόμαυρο, Ασύρτικο. Όλες μα όλες όμως με αυτό το το μοναδικό άρωμα πεύκου από την προσθήκη ρετσινιού, που σε ταξιδεύει αυτόματα σε καλοκαιράκι, τζιτζίκι, αιώρα, ή σε χειμώνα, βουνό, τζάκι αν προτιμάς. Ένα άρωμα που δε θα βρεις σε κανένα άλλο κρασί, και που πλέον δεν πνίγει, αλλά συνυπάρχει αρμονικά με όλα τα υπόλοιπα αρώματα των σταφυλιών.
Σέρβιρέ τη κρύα, στους 10°C, και ταίριαξε αυτή την γαργαλιστική, δροσιστική πικράδα της με πιάτα με έντονα μυρωδικά και αρωματικά (σκόρδα, κρεμμύδια), με θαλασσινά, τηγανητά, αλίπαστα, και ακόμα περισσότερο με ωμά.
Όπως αυτές εδώ τις ωμές γαρίδες, που θα μπορούσες να τις πεις και greek ceviche, με ντομάτες, μπόλικο λεμόνι, φρέσκο κρεμμύδι, και διάφορα καλούδια που βρήκα στη λαϊκή. Μπόλικο ψωμί για να ρουφήξει τα ζουμιά, και έχεις το πιο καλοκαιρινό γεύμα.
Ωμές γαρίδες με ντομάτα, αγγούρι και γλυστρίδα
Υλικά
- 1 ζουμερή ντομάτα
- 1 μικρό αγγούρι
- 1-2 φρέσκα κρεμμυδάκια
- 2-3 κλαδάκια γλυστρίδας
- 250 γρ. γαρίδες μεγάλες
- 1 λεμόνι , το ξύσμα και τον χυμό του
- μπούκοβο
- αλάτι
- πιπέρι
Εκτέλεση
- Κόψε τη ντομάτα σε κυβάκια και βάλε την σε ένα μεγάλο μπολ, με όλα της τα ζουμάκια. Ξεφλούδισέ κάποιες λωρίδες από το αγγούρι ώστε να μείνει λίγη φλούδα, αλλά να είναι τρυφερό, κόψε το σε πολύ λεπτές φέτες, πέτα το στο μπολ.Κόψε και τα κρεμμυδάκια σε πολύ λεπτές φέτες, στο μπολ και αυτά. Ξεχώρισε τα φυλλαράκια από τις γλυστρίδες, και όπως φαντάζεσαι, στο μπολ και αυτές.
- Καθάρισε τις γαρίδες βγάζοντας το κέλυφος και αφαιρώντας αυτή την μαύρη γραμμή στην ράχη τους. Άνοιξε τες στα δύο κάθετα, από την ράχη. Στο μπολ.
- Τελείωσε με το ξύσμα και τον χυμό από το λεμόνι, αλάτι, πιπέρι και μπούκοβο αν θες. Ανακάτεψε, και άφησέ τα 5 λεπτά στο ψυγείο.
- Σέρβιρε μαζί με μπόλικο ψωμί για τις απαραίτητες παπάρες, και ένα ποτήρι παγωμένη ρετσίνα.