Είμαι σε έναν αμπελώνα, έχω χωθεί ανάμεσα στα κλίματα με ένα ποτήρι Sangiovese που το στριφογυρίζω συνέχεια σαν να ξέρω τι κάνω, μπροστά μου το βουνό, από κάτω μου απλώνονται ατέλειωτοι αμπελώνες και λίγα κυπαρίσσια, χάνομαι στους ήχους από το θρόισμα των φύλλων στον άνεμο, το χράτσα-χρούτσα από τα χόρτα που πατάω και μερικά πουλάκια που κάνουν τα δικά τους, μέχρι να τα διακόψει όλα ο Μιχάλης από πίσω που τραβάει βίντεο φωνάζοντας “έτσι εύκολα βγαίνει το μεροκάματο νομίζετε”. Όχι, δε βρίσκομαι στην Τοσκάνη, ούτε καν στη Πελοπόννησο, τη Νάουσα ή κάποιο βουνό της Κρήτης. Βρίσκομαι λίγο έξω από την Κατερίνη, στη Πιερία. Γιατί ναι, την Κατερίνη τη γνώριζα για πολλούς λόγους, όχι όμως για τα κρασιά της. Κι όμως, πριν λίγες μέρες βρέθηκα εκεί, να γυρνάω από οινοποιείο σε οινοποιείο, να κόβω βόλτες μέσα στα αμπέλια, να δοκιμάζω κρασιά, και να τα λέω με λόκαλ οινοποιούς και wine lovers τρώγοντας και πίνοντας προφανώς.
Με τον Όλυμπο και τα λοιπά βουνά από πάνω, τη θάλασσα από κάτω, και τα ποτάμια τριγύρω να δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες για ξεχωριστά και ποιοτικά κρασιά, η Κατερίνη μετράει αυτή τη στιγμή 7 οινοποιεία, χώρια από αυτά που υπάρχουν στην υπόλοιπη Πιερία. Μην περιμένεις να βρεις τεράστια μεγαθήρια. Τα οινοποιεία στην Κατερίνη είναι μικρά, από boutique έως πάρα πολύ boutique, οικογενειακά, από ανθρώπους που έχουν σπουδάσει και συνεχίζουν να σπουδάζουν πάνω στο αντικείμενο, που προσπαθούν να βρουν τη ταυτότητά και τις ισορροπίες με τη τοπική κοινωνία, αλλά και που βγάζουν αρκετά διαμαντάκια με προοπτική για ακόμα πιο μεγάλα πράγματα. Κυρίως όμως στα οινοποιεία της Κατερίνης θα βρεις ανθρώπους που αγαπάνε το κρασί, τη γη και το τόπο τους, και που θα σου ανοίξουν την πόρτα τους και τα κρασιά τους και την καρδιά τους, σαν να ήσουν δικός τους άνθρωπος. Και όλα αυτά μια ανάσα από τη Θεσσαλονίκη (ή το αεροδρόμιό της) και γύρω στις 4 ώρες από την Αθήνα με αμάξι.
Μέσα σε ένα ταξίδι-αστραπή, πρόλαβα να επισκεφτώ 4 από αυτά. Και πήγε κάπως έτσι:
Κτήμα Καρασίμου
Πρώτη στάση λίγο πριν μπούμε στην Κατερίνη, σε ένα πανέμορφο οινοποιείο που στέκει μόνο του στην άκρη του χωριού στην κορφή ενός λόφου. Κάτω από το μπαλκόνι του απλώνονται τα 21 στρέμματα των βιολογικών αμπελώνων του σε επίπεδα, και ύστερα ατέλειωτοι λόφοι με λιβάδια και πρασινάδες μέχρι εκεί που βλέπει το μάτι. Εμείς πήγαμε μεσημέρι, αλλά την επόμενη φορά θα πάω στο ηλιοβασίλεμα, να δω τον ήλιο να πέφτει πίσω από τους λόφους, και τα άπειρα ατμοσφαιρικά φωτάκια ανάβουν στο οινοποιείο, με ένα ποτήρι κρασί στο ένα χέρι και ένα κομμάτι πίτσα από τον ξυλόφουρνο στο άλλο.
Εκεί μας υποδέχτηκε η Άρτεμις, μέσα στο κέφι και στο μπρίο, που μαζί με τον αδερφό της Νικόλα, έχει αναλάβει το οινοποιείο, και μας μίλησε για την ιστορία του, που ξεκίνησε από το 1996, όταν ο πατέρα τους Θεόδωρος επέστρεψε μετά από χρόνια από την Ελβετία και φύτεψε το πρώτο τους αμπέλι. Εξού και αυτή η ιντερνάσιοναλ αύρα που πλανάται στο χώρο.
Δοκιμάσαμε 3 κρασιά, βιολογικά και ήπιας παρέμβασης, και σε λίγες φιάλες (8.000-9.000 το χρόνο): ένα Chardonnay διαφορετικό, με χρυσαφένιο χρώμα και αρώματα από τροπικά φρούτα και μέλι, και δυο ποικιλίες που παραπέμπουν σε Τοσκάνη, πιο ασυνήθιστες για τα ελληνικά δεδομένα, ένα ροζέ Montepulciano και ένα κόκκινο Santgiovese, που πολύ άνετα θα έπαιρνα μαζί μου για να συνοδεύουν τις μακαρονάδες μου.
Πέρα από οινογνωσία με ραντεβού, στο Κτήμα Καρασίμου έχει και ειδικές θεματικές βραδιές με κρασί και φαγητό, βλέπε πίτσα στον ξυλόφουρνο που είπα πιο πάνω.
Οινοποιείο Παντούλη
Μετά από φαγητό και μια στάση από την έκθεση φωτογραφίας #My_Katerini των Greek Ιnstagramers με συνοδεία κρασιού πάντα, βγήκαμε λίγο πιο έξω από την Κατερίνη, και κάπου ανάμεσα στα χωράφια και τις ερημιές, φτάσαμε στο κτήμα Παντούλη. Εκεί, ανάμεσα στα κτήματα, ο Γιάννης έχει φτιάξει το πιο ροκ οινοποιείο που έχει υπάρξει (τόσο ροκ που δεν έχει instagram). Ένας χώρο γεμάτο ξύλο που βαράει ροκιές, με χειροποίητες κατασκευές, με μυρωδιές από τσίπουρο και γλυκάνισο, γιατί πάνω από το ποτάμι το τσίπουρό μας το πίνουμε με, και μια εξωτερική αυλή με ένα τεράστιο μοναστηριακό τραπέζι, χωρίς καμία ανθρώπινη ψυχή τριγύρω.
Πρώην οικονομολόγος, χωμένος σε ένα γραφείο στη Θεσσαλονίκη μπροστά στην οθόνη του, ο Γιάννης ονειρευόταν αυτό που πολλά από εμάς έχουμε ονειρευτεί: να φτιάξει ένα ησυχαστήριο στο χωριό του, να πάρει ένα ρακοκάζανο, και να μαζεύει την παρέα του για μεζέδες, ρακές και καζανέματα. Με τη διαφορά ότι ο Γιάννης δεν έμεινε στα όνειρα αλλά το έκανε πράξη. Πήρε ένα ρακοκάζανο το 2001, έκανε σεμινάρια πάνω στο κρασί, ξεκίνησε να καλλιεργεί αμπέλια στην περιοχή του αλλά και στη Χαλκιδική, μέχρι που κάποια στιγμή σήκωσε παντιέρα, τα παράτησε όλα, μετακόμισε πίσω στο χωριό με την οικογένειά του, και έγινε full time οινοποιός με 42 στρέμματα αμπέλια.
Πέρα από τις πολύ νόστιμες “Παντιέρες” του, όχι μόνο κόκκινες αλλά και ροζέ και λευκές, το οινοποιείο κρύβει και ένα διαμαντάκι, μια ρετσίνα από ροδίτη, από αυτές τις νέας γενιάς που αγαπάμε, που έχει βραβευτεί και με χάλκινο μετάλλιο στο Διεθνή Διαγωνισμό Οίνου και Αποσταγμάτων Θεσσαλονίκης 2021.
Και εδώ γίνονται θεματικές βραδιές με μπόλικη μουσική και liveάκια, ροκ προφανώς, παρέα με κρασί και μερακλίδικο φαγητό.
Οινοποιείο Ωραία γη
Αφού έπεσα νεκρή στο κρεβάτι του ξενοδοχείου μου, μετά από σχεδόν 20 ώρες ξύπνια και ίσως λιγουλάκι τόσο δα παραπάνω κρασί από τη λελογισμένη κατανάλωση, σειρά είχε η Ωραία γη. Μετά από μια πανέμορφη διαδρομή μέσα από πλατάνια, που θα σου έλεγα να σταματήσεις στη μέση και να βολτάρεις λίγο δίπλα στο ποτάμι, φτάσαμε στο οινοποιείο στην Κάτω Μηλιά, λίγο έξω από την Κατερίνη. Σε ένα χώρο σαν σπίτι χωριού με αυλή, μας υποδέχτηκε ο Γιώργος Πουλιάκης, με τα κρασιά του και με τα πεντανόστιμα ντόπια τυριά του (must το κρασοτύρι, αν βρεθείς Κατερίνη να το πάρεις οπωσδήποτε), και σε λίγη ώρα έκανε και εμφάνιση η μητέρα του για να μας ρωτήσει αν είμαστε καλά ή αν θέλουμε να μας τρατάρει και τίποτα φρέσκο.
Οινοποιός τρίτης γενιάς, ο Γιώργος έκανε το όνειρό του πραγματικότητα, έφτιαξε το οινοποιείο του στον τόπο του και εμφιάλωσε το πρώτο κρασί της οικογένειας το 2018, με σταφύλια από τα 50 στρέμματα αμπελώνα του. Δοκιμάσαμε τέσσερα από την πρώτη του οινοποίηση, της σειρά δυο βελανιδιές γιατί το κτήμα έχει μέσα μάντεψε, δυο βελανιδιές, αφιλτράριστα και με ελάχιστες παρεμβάσεις. Αγάπησα από αυτά το ασύρτικο, ένα ασύρτικο τελείως διαφορετικά από αυτά της Σαντορίνης (τα οποία επίσης αγαπώ), με ωραία ορυκτότητα και μπόλικη προσωπικότητα, που έκανε συγκλονιστικό pairing με το παραπάνω κρασοτύρι. Αλλά αυτό που έκλεψε την καρδιά και θα με κάνει να στηθώ στα ράφια είναι μια πειραματική ρετσίνα, ήπιας παρέμβασης, που ακόμα δεν έχει κυκλοφορήσει, ακόμα δεν ξέρουμε πως θα την λένε. Αλλά θα την περιμένω.
Κτήμα Ξηρομερίτη
Τελευταία στάση πριν πάρω το δρόμο για την Αθήνα στο κτήμα Ξηρομερίτη, ένα οινοποιείο ελάχιστα έξω από την Κατερίνη, με μια τεράστια αυλή με παχιά σκιά από τα κλίματα, ανάμεσα στα αμπέλια και τα χωράφια. Εκεί, δύο αδέρφια, η Χριστίνα και ο Αλέξανδρος, φύτεψαν τα πρώτα αμπέλια το 2012, για να φτάσουμε στο σήμερα που εμφιαλώνουν 13 παρακαλώ διαφορετικές ετικέτες σε 12.000 φιάλες συνολικά. Αν αγαπάς τα ημίγλυκα κρασιά, είσαι στον παράδεισό σου, αφού 3 από τα πιο δημοφιλή τους, οι 3 Μούσες ανήκουν σε αυτή την κατηγορία.
Σύντομα θα βγάζουν και ένα καινοτόμο κρασί από αρώνια και σταφύλια που έχω πραγματικά την περιέργεια να δοκιμάσω. Πέρα από κρασιά και τσίπουρα, κάνουν τα δικά τους γλυκά του κουταλιού και μαρμελάδες, που θα στα βγάλουν μαζί με τα κρασάκια και τυράκια. Δοκίμασε οπωσδήποτε το γλυκό του κουταλιού γίγαντες, που θα σου θυμίσει κάτι σαν κάστανο.
Ευχαριστώ τον Δήμο Κατερίνης και την Wise Ram για τη φιλοξενία, και μέχρι να τα ξαναπούμε, καλά κρασιά!